Ikona Święta Aniela Merici o wym. 15×20 cm. Wykonana według tradycyjnej technologii, na desce lipowej ze szpongami pokrytej gruntem kredowo – klejowym i namalowana techniką tempery jajowej. Nimb i tło złocone szlagmetalem (imitacja złota).
Święta Aniela Merici przedstawiona na ikonie jest ubrana w białą chustę okrywającą włosy i prosty strój, symbolizujące jej czyste, ascetyczne i pracowite życie. Kolor biały oznacza czystość, błękit symbolizuje to, co duchowe, a złoto to świętość, przynależność do świata nadprzyrodzonego. Biało-niebieskie kwiaty zdobiące nimb, podkreślają czystość i świętość postaci. Została ona ukazana w geście oranta (łac. modlący się) – stojąca ze wzniesionymi na modlitwie rękami, by podkreślić moc wstawiennictwa świętych.
O Świętej Anieli Merici
Św. Aniela Merici urodziła się w religijnej rodzinie, ok. 1470 r. w Desenzano, w północnej części Włoch. Jako nastolatka, straciwszy siostrę i rodziców, znalazła się w domu wuja, gdzie później przez wiele lat zajmowała się gospodarstwem. W tym czasie wstąpiła do III Zakonu św. Franciszka, przeznaczonego dla świeckich. Po śmierci wuja znalazła się w Brescii. Zaangażowała się w przeznaczony dla osób świeckich ruch Del Divino Amore. Jej życie wypełniały związane z tym praktyki religijne i uczynki miłosierdzia i działalność na rzecz edukacji ubogiej młodzieży oraz służenia chorym, sierotom i opuszczonym. Pielgrzymowała do Ziemi Świętej, do Rzymu oraz innych miejsc świętych. W czasie wojny tułała się po różnych miastach rozkrzewiając dzieła ruchu Divino Amore, a po nastaniu pokoju powróciła do Brescii i tam założyła zgromadzenie Sióstr
Urszulanek. Głównym celem działalności Urszulanek była praca wśród ludu, skoncentrowana na wychowywaniu dziewcząt. Kierowała wieloma dziełami dobroczynnymi, znała łacinę, posiadała dar rozumienia i tłumaczenia Pisma Świętego. Choć nie miała wykształcenia to obdarzona była wielką mądrością i inteligencją. Żyła ubogo lecz współpracowała z osobami z różnych grup społecznych, także z elitą ówczesnych Włoch. Swoją postawą i działalnością zyskała wielki autorytet i uznanie. Zmarła w 1540 r. Została kanonizowana w 1807 r. Jej wspomnienie liturgiczne obchodzimy 29 stycznia.